Zoals eerder verschenen in TvPO 2 van 2022
Theresia komt op mijn spreekuur, een flamboyante verschijning met grijs krullend haar en een vrolijk gezicht. Ze neemt vaak recepten mee en weet waar je de lekkerste kaas koopt.
Sinds ze met pensioen is gegaan op haar 66e (vijf jaar geleden) is het tobben met de gezondheid. Versleten heupen, allerlei pijnklachten en zo nu en dan een longontsteking.
Theresia komt om de drie weken bij mij op het spreekuur. Ze begint altijd met een opsomming van alles wat niet goed is gegaan. Zo nu en dan huilt ze er zachtjes bij, soms met grote uithalen. Sinds er ingebroken is thuis slaapt ze niet lekker meer. Daarvóór eigenlijk ook al niet, maar nu is het echt erg. Hele nachten spendeert ze met het opnieuw indelen van haar kledingkast, alles hangt op kleur.
Na de opsomming van ellendige zaken en het huilen ben ik aan zet. Ik kom iedere keer met een oplossing. Moet een expert meekijken die bekend is met traumabehandeling? Moet een buurtteam ingeschakeld worden om het zeer kleine sociale netwerk te ondersteunen? Is het misschien slim om eens naar de (psychosomatische) fysiotherapie te gaan om te kijken of er wat te doen is tegen de pijn in het lijf?
Resoluut wijst Theresia alles af: ‘Dat is niks voor mij’. Theresia gelooft dat het leven is zoals het is en daar kan je geen invloed op uitoefenen: ‘Het is wat het is’. En daarmee is alles gezegd. Elke keer als ik naar haar kijk, huilend tegenover mij, voel ik onmacht. Ik wil helpen, laat mij nou helpen!
‘Ik erger me aan alle tips en oplossingen’
Een collega vertel ik over Theresia. De collega vraagt of ik even voor Theresia wil spelen en zij speelt dan mij. Ik kom als Theresia met een zwaar gevoel binnen, ik spui mijn ellende, huil. Dan krijg ik allemaal tips en oplossingen en erger me eraan. Ik wil geen oplossing, ik wil even vertellen wat me dwars zit, zodat ik daarna weer verder kan.
Nu pas merk ik dat ik zó graag wilde helpen, dat ik niet eens tijd nam om te vragen wat haar hulpvraag nou eigenlijk was. De eerstvolgende keer als ze komt vraag ik haar of het misschien een goed idee is dat we afspreken dat je hier even leeg mag lopen. Hier mag het verdriet er zijn en daarna kunnen we het hebben over handwerken, lekkere recepten en welke nieuwe winkels we hebben ontdekt? Theresia knikt: ‘Dat zou fijn zijn’. Aan het eind van het consult verlaat ze vrolijk de spreekkamer en ben ik een recept voor overheerlijke boeuf bourguignon rijker.
