Zoals eerder verschenen in TvPO 3 van 2022.
We sluiten ons contact af. Diana (29 jaar) gaat verhuizen naar een andere woonplaats. Zo’n twee jaar lang kwam ze bij mij. Het dr. Leo Kannerhuis, centrum voor autisme, deed destijds een warme overdracht.
Na diagnostiek en langere tijd daar te zijn behandeld voor haar autisme spectrum stoornis (ASS) werd ze naar mij verwezen. Diana en ik zagen elkaar elke maand om te horen hoe het ging en of er vragen waren of zaken waar ik eventueel mee kon helpen. We hebben de afgelopen twee jaar gesproken over van alles: werk, woonruimte, relaties, vriendschappen en hobby’s. Buiten mijn ondersteuning is er ook ambulante ondersteuning, deze is onmisbaar om met autisme te kunnen meekomen in het dagelijks leven.
Tijdens onze laatste afspraak vraag ik of er nog een brandende vraag is voordat we elkaar gedag zeggen. Die is er: ‘Pulken in je neus, dat mag niet hè? Ik geloof dat er toch veel mensen zijn die dat stiekem doen, ondanks het verbod.’ Even ben ik stil, moet ik nadenken over deze vraag. Als er een hard verbod is tegen in je neus pulken, hoe ga ik dan de komende tijd de kriebels en stofjes te lijf? Ineens voel ik me een crimineel. ‘Maar iedereen pulkt toch weleens in zijn of haar neus?’, flap ik eruit. Diana kijkt me aan alsof ik in mijn eentje een opstand ben begonnen. Haar blik is er een van verbazing en opluchting, Diana is blij dat ze niet de enige is!
‘Ineens voel ik me een crimineel’
Nadat ze van haar ouders had gehoord dat pulken in je neus niet mag, was ze ermee gestopt, zo goed als het kon. Vele malen had ze zichzelf ervan weerhouden, maar soms ook eraan toegegeven, waarna een enorm schuldgevoel zich van haar meester maakte. Vol afschuw keek ze naar vreemden die zich zonder enige gêne lieten gaan. ‘Sinds wanneer weet jij van het verbod? Wanneer hoorde jij dat precies?’, vraag ik. Het blijkt op een verjaardag te zijn geweest, toen Diana zeven of acht was. Ze had het letterlijk opgevat: het zal wel gevaarlijk zijn.
We belanden in een bijzonder gesprek over wegschieten van groene bolletjes en het opeten van snot. Het is een serieus gesprek, pas naderhand zie ik er de humor ervan in. Jaren is het voor Diana een ingewikkelde kwestie geweest vol zelfverwijt en afschuw. We besluiten dat opeten toch niet heel hygiënisch is, al kan het geen kwaad, in tegenstelling tot wat Diana dacht. Wegschieten is niet netjes, een ander met jouw snot opzadelen is niet acceptabel. Gelukkig doen Diana en ik het beiden niet. Wel krabben als het jeukt.
We concluderen dat we goed bezig zijn met pulken in de neus en we nemen afscheid van elkaar.
